Dodentocht

07-07-2017

De 100km Dodentocht van Kadee Bornem, een jaarlijks evenement dat veel deelnemers en veel supporters op de been brengt. Dit jaar zijn ze al aan hun 48e editie!

Sommigen zijn enthousiast, anderen verklaren je gek. Het doet dus wat met de mensen J. Je moet natuurlijk je eigen lichaam kennen. Zo een helse ervaring is anders voor iedereen, ieder heeft zijn eigen "tips and tricks". Misschien kunnen jullie mij laten weten wat voor jullie werkt? Hieronder vinden jullie alvast mijn verhaal...

Wat vooraf ging...

De 100km Dodentocht is bij ons een klein beetje familietraditie aan het worden.

De eerste die er mee begonnen zijn, zijn mijn vader en nonkel. Nu vele jaren en edities later hebben mijn zus en ik ook al de Dodentocht succesvol afgewerkt. Vorig jaar heb ik mijn 2e medaille gekregen, mijn 2 op 3. Eigenlijk ben ik er wel fier op.

De eerste keer ging ik mee in 1999, de 30e editie, een feesteditie. Ik was toen 18 jaar en nog groen achter mijn oren. Door een spierverrekking in de eerste kilometer heb ik uiteindelijk in de Duvel moeten opgeven. De grootste les die mij dat heeft opgebracht is: laat je spieren niet afkoelen en hou je eigen tempo. Je eigen tempo is zowel de snelheid waarmee je gaat, als het ritme van je stappen. Ben je gewoon van kleine stappen te nemen, ga deze niet nodeloos vergroten en omgekeerd! Als je vroeg aan de start bent, zet je dan zeker niet op de koude beton. Spieren hebben dan kans om af te koelen en stijf te worden. Als het startschot gaat, haast iedereen zich door de poort, je wordt meegezogen in een snel tempo met kans op spierblessures. Als je bij de eersten wil starten, kan je een vouwstoeltje of kussen meenemen, geef dit bij de passage door de Boomstraat aan je volger of supporter, dan heb je geen extra last om te dragen. Je kan ook gewoon ter plaatse een beetje heen en weer trappelen om je spieren warm te houden natuurlijk 😀.

De tweede keer was in 2009, terug een feesteditie, de 40e al! Ik was toen al aan het werk en die zaterdag was 15 augustus, de apotheek was gesloten! Misschien de uitgelezen moment om nog eens mee te doen, ik moest nu toch geen verlof nemen! Die vrijdag heb ik nog een ganse dag gewerkt om dan aan de 24u Dodentocht te beginnen. Vermoeidheid heeft toen zwaar op mijn gemoed gewerkt. Dankzij mijn medestappers ben ik toch over de eindstreep geraakt! De voornaamste les van deze editie was wel degelijk, kom uitgerust aan de start. 100km wandelen vergt wel degelijk veel energie, dan wil je niet dat je emoties je in de weg zitten. Zoek iemand die hetzelfde tempo heeft als jij, als je met iemand samen onderweg bent, kan je elkaar afleiden en meetrekken op moeilijke momenten.

De volgende editie die ik mee stapte was die van 2016, nr. 47. Mijn zus had begin dat jaar al eens laten vallen dat ze wou meedoen met de Dodentocht en vroeg of ik ook wou meedoen, ja, zei ik, waarom ook niet. Ik had daar totaal geen erg meer in gehad dat ik had toegezegd tot ze me dit in juni ergens doorstak. Oeps,... ah ja,... oei, helemaal vergeten... Tijd voor actie!

Mijn voorbereiding....

Over de jaren heen had ik een paar producten in de apotheek leren kennen waar ik mijn voordeel uit kon halen: Etixx, Dexsil spieren en gewrichten, Epitact sport bandages en dan de vitaminen en mineralen. Als voorbereiding nam ik Dexsil forte, om de schade aan mijn gewrichten te beperken, mijn knieën waren dan ook niet zo goed meer. Ik nam Magne-B-plus-D tegen de spierkrampen en Pure zink tegen de spierverzuring.

Ik ben vorig jaar een 4-tal keer goed gaan doorstappen met mijn zusje. (Joepie, we hadden hetzelfde tempo, dat was al een meevaller.) We namen wandelrouten in de buurt (zie https://www.leireken.be/wandelen-en-fietsen). Met een wandel-app op de smartphone gingen we op pad (ik gebruikte de Runtastic) en zo konden we ons tempo mooi volgen en evalueren. Gebruik een goede app op je smartphone, daar haal je veel info uit over je ritme, wandelsnelheid, calorieën die je verbrandt en die je dus moet aanvullen,....

Tijdens die oefensessies testte ik de sportbandage van Epitact voor mijn knieën uit. Die bleven mooi op hun plaats zitten en ze waren dun. Dat was meegenomen, want die bandage paste zo onder een lange legging en ze voerden het zweet en de warmte goed af. Ik ging ook al gebruik maken van de producten van Etixx. De Isotonic (citroen, sinas-mango of watermeloen) ging in de drinkbus en energierepen en energiegels waren de energietoevoer tijdens het wandelen. De energierepen (chocolade, karamel, citroen, sinaasappel, framboos) gingen goed naar binnen, de energiegels (de Nutrition en de Ginseng-Guarana) ook, maar de laatste vond ik minder lekker. Ze deden echter allemaal hun werk en dat was het voornaamste. Ik kreeg geen suikerdip na toch heel wat calorieën verbrand te hebben, ik verbrandde namelijk 1500kcal op 1uur flink doorstappen. De repen en gels moesten dus zeker mee op de dag zelf, geen idee hoe ik anders genoeg calorieën zou binnen krijgen. Na de inspanning gebruikte ik de Dexsil Sportgel om mijn spieren te laten recupereren. Na de douche bracht ik een laagje aan op mijn benen en de volgende dag voelde ik niet eens meer dat ik iets gedaan had.

Tijdens die oefensessies konden mijn voeten aan mijn wandelschoenen wennen. Zo ontdekte ik de zwakke plaatsen waar zich het snelst blaren konden ontwikkelen. Hier moest ik dus extra aandacht aan geven en indien nodig intapen met sporttape. Zorg ook voor een klein eeltlaagje op je voeten, maar niet te dik. Ik had 2 weken voor vertrek mijn eelt het laatst van mijn voeten gedaan. Knip ook je teennagels niet te kort of niet vlak voor vertrek af. Nagels die pas geknipt zijn, zijn scherp en kunnen onnodige wonden op de tenen veroorzaken. Ik knipte mijn teennagels een laatste keer ongeveer een week voor vertrek.

De vrijdag van vertrek heb ik in de voormiddag nog gewerkt. Ik heb 's middags een hele stapel bruin brood met kippenwit gegeten en heb een rustsessie genomen van een kleine 2uur, slapen lukte op dat moment niet echt, ik was misschien beter niet gaan werken, mijn hoofd was klaar wakker. 's Avonds heb ik spaghetti gemaakt voor het thuisfront en voor mij later op de avond. Om mijn lichaam te verzadigen met water, dronk ik elk uur een glas water. Als je goed doorstapt, verlies je toch wel wat vocht via zweet. Zaterdag beloofde heel warm te worden, dus elke milliliter telde, bij wijze van spreken. Mijn laatste voorbereiding bestond uit mijn kleren aantrekken, mijn benen inwrijven met de Dexsil Sportgel met mijn kniebandages van Epitact erover heen en dan mijn voeten nog insmeren met de Uriage-Stick en mijnwandelschoenen aantrekken. Mijn volle rugzak met mijn startnummer, scan-chip, paspoort en wat geld was voor de rest alles wat ik nodig had. De bandage over de sportgel trekken was geen goed idee, zaterdagnamiddag begonnen zich kleine blaren/brandwonden te vormen onder de noppen van de siliconeband van de bandages, blijkbaar stimuleerden de siliconen noppen de sportgel, met teveel warmte als gevolg...

Mijn Dodentocht...

Vorig jaar was er door de aanslagen een bagagecontrole, we hebben tot op het laatste gewacht om naar de start te gaan. Aan de bagagecontrole vonden we tot onze verbazing veel eten en drinken, terwijl wij niets moesten afgeven. Een kwartier na ons werd de controle stopgezet, er waren geen bandjes meer om de gecontroleerde rugzakken aan te duiden en er moesten nog een hele hoop deelnemers geregistreerd worden met nog 5 minuten te gaan voor de start.

Om 21uur werd het startsein gegeven en de startplaats liep redelijk snel leeg. We waren bij de laatste wandelaars en wouden in het begin een snel tempo aanhouden. We hadden dus heel wat deelnemers in te halen. Het was wel half augustus, maar het koelde snel af. Op de eerste stop werden lange broek en T-shirt met lange mouwen aangetrokken en at ik mijn spaghetti op kwestie van al wat minder gewicht in de rugzak te hebben 😉. Ik had een zaklamp mee die ik op mijn hoofd kon zetten, die kwam goed van pas op de soms wel heel donkere stukken, voeten omslaan was nu niet echt aan de orde! We waren in een grote groep, de sfeer zat er in. Af en toe deden we een versnelling hoger om van tempo te wisselen, nu hadden we nog frisse benen en konden we ons dat permitteren. Er werd bijgebabbeld en veel gelachen, de tijd en de kilometers gingen goed vooruit. Ondertussen bleef ik mijn repen eten en veel drinken.

Een eerste verzorging deed ik in de Duvel. Ik deed mijn schoenen uit om pijnlijke plaatsen in te tapen. Dit moest dakpansgewijs. Eerst een stuk tape plakken, dan het tweede stuk tape dat de eerste tape een stukje moest overlappen om geen problemen te krijgen en zo verder tot de hele plek ingepakt was. Hier mochten we ons trakteren op een Duvelke 😀. Dat hielp om de moraal goed te houden.

Het stuk naar de Palm was een zwaar stuk: de zon kwam goed op en de vermoeidheid begon toe te slaan. De intense inspanning begon zich op mijn maag te zetten, maar geen nood, ik had kauwgom om mijn maag actief te houden. De misselijkheid trok weg. Ik ben dan even overgeschakeld op de energiegels, die verteren makkelijker en de guarana en de ginseng zorgden voor dat tikkeltje extra dat ik nodig had. Verder was blijven Isotonic drinken nodig. Na het lastige stuk hadden we ons Palmke in de Palm dik verdiend! In Steenhuffel stond familie ons op te wachten, dat deed zeker deugd! Yes, we waren hier toch al geraakt! We passeerden dan nog zo goed als bij ons thuis. Ik heb daar een klein omweggetje genomen, de warme kleren liet ik thuis, even opgefrist en toch nog mijn Dexsil forte, Magne-B-plus-D en Zink genomen. Zonnecrème op de blote plaatsen gespoten. Een licht gekleurde T-shirt met lange mouwen hield ik aan als bescherming tegen de zon. Pet en zonnebril konden zeker niet ontbreken. Rugzak werd verder aangevuld met isotonic, repen en gels. OK, ik was klaar voor de volgende kilometers.

Sommige stukken waren lang, dan waren we blij dat we mekaar aan de praat konden houden. Blij waren we vooral toen de in Buggenhoutbos aankwamen. Het was rond 11 uur en het begon warm te worden. Hel koele bos was dus heel welkom.

Onze doortocht door Opdorp had natuurlijk ook iets speciaals, de veel bekende gezichten en aanmoedigingen waren een duwje in de rug, trouwens bedankt allemaal daarvoor! Het stuk naar Puurs bleef ik lastig vinden. Nu werd het weer de kunst om stap voor stap verder te gaan en mij/ons niet blind te staren op die lange 20km die ik/we nog moesten overbruggen. Ik was zo moe dat ik niet echt meer kon denken, ik werd meegevoerd door de groep en kon enkel nog eten en drinken. Vanaf dan had ik een brandend gevoel onder mijn bandages. Ik had mijn benen niet mogen inwrijven onder die siliconenrand. Het was te laat, niets meer aan te doen. De bandages uitdoen had ook geen zin, want dan zou de pijn aan mijn knieën terugkomen en dan had ik twee keer pijn. Doorbijten was de boodschap, met om de vier uren een pijnstiller kwam het wel goed. Een pijn in mijn heupen begon te knagen, één van de nadelen van een staand beroep waar ik tot dan toe nog niet veel van gemerkt had, eerlijk gezegd. Maar hé, er bestond zo een uitspraak die zei: "PIJN IS FIJN!" en daar kan ik toch wel kracht uit halen. Allemaal in koor: PIJN IS FIJN! Het volgende uitkijkpunt was Sint-Amands waar ook bekend volk stond te wachten. Oef, even konden we stoom afblazen en dan moesten we weer verder. De laatste post voor de aankomst was zoals altijd bij "Zates". We vierden met een lekker biertje. Dat gaf wel een geweldig gevoel, we zouden er geraken!

Het laatste stuk was echter niet te onderschatten, het ging dus niet van een leien dakje. Van op de dijk aan "Zates" moesten we naar beneden om dan geleidelijk aan terug naar boven te klimmen. Langs het parcours stonden wel mooie borden die de kilometers aftelden, dit zorgde voor nog extra motivatie. Op het laatste stukje, in de laatste kilometer, stonden mijn man en kindjes en familie ons op te wachten, heel onverwacht. Zij stapten de laatste meters met ons mee tot aan de eindstreep, tranen van geluk rolden over mijn wangen. Ik had mijn tweede medaille! Aan de eindstreep zei ik toch, "Pff,... amai,... nooit meer opnieuw hoor!". Voor die 100km hadden we 24uren nodig.

Een geluk misschien? Want we hadden voor 24uren betaald, toch? 😀 Hahaha, er kon al terug een mopje af.

Mijn recuperatie...

Ik heb mij thuis een douche genomen en ik ben rechtstreeks mijn bed in gekropen. Het enige wat ik nog gedaan heb, was mijn benen inwrijven met flamigel. 's Nachts werd ik af en toe wakker van mijn brandende benen, toen gebruikte ik de kalmerende spray met thermaal water van Uriage, heerlijk verkoelend.

Na een goeie nacht slapen viel de vermoeidheid nog goed mee. Spieren waren een beetje stijf, maar dat viel ook mee. Misschien hadden de kilometers die ik dagelijks in de apotheek aflegde hier toch een voordeel?... Een groot geluk was dat ik geen blaren had. Mijn voeten waren wel dik, maar met teenslippers lukte het toch om mij te verplaatsen en tussendoor kon ik mijn voeten wel omhoog leggen. Tijdens het stappen van de 100km zelf had ik geen last van mijn teennagels, toch zijn de twee kleinste teennagels maanden daarna nog uitgevallen.

Een vervolg?...

Al bij al had ik vorig jaar een goede Dodentocht achter de rug. We zijn nu echter juli, een maand verwijderd van de Dodentocht, editie 2017, en ergens begint het toch weer te kriebelen. Meedoen of toch niet? Ik zou dringend moeten beslissen, inschrijven kan maar tot 15 juli!

Wie van jullie doet er mee? ;)

Alles wat je kan nodig hebben - mijn volledige lijst:

Startnummer en scan-chip
Paspoort, kaart met bloedgroep, kaart van hospitalisatieverzekering
Een beetje geld, bankkaart
Smartphone (muziek!), oortjes, powerbank
Rugzak (voor de volgers J) en heuptasje
Regenjas
Muts en handschoenen (voor heel koude nacht)
Trui
T-shirt met lange mouwen
Lange broek
T-shirt/topje en reserve T-shirt/topje
Short die niet irriteert/schuurt bij wandelen
Reserve sokken
Wandelschoenen of sportschoenen en reserveschoenen (vooral bij regenweer)
Pet / zonnebril
Zonnecrème, beste texturen bij sportprestaties algemeen:
een spray, bv. ISDIN FusionAir droge spray of een transparante spray van Vichy, La Roche Posay
een gel, bv. ISDIN FusionGel SPORT
een wetgel kan op natte huid, bv. van Vichy of La Roche Posay
Papieren zakdoekjes
Vochtige doekjes
Plastieken zakje
Zaklamp
Massagelotion (bv. Dexsil sport)
Anti-blaren-stick (bv. Uriage BariedermStick)
Blarenpleisters (bv. Compeed)
Steriele naald
Ontsmetting (bv. Cedixidin)
Sporttape
Sportbandage (bv Epitact heeft heel fijne bandages, handig onder kledij/in schoenen of bij warm weer)
Sportdrank (bv. Etixx Isotonic)
Etixx Citrax mag samen met Isotonic in de drinkbus en helpt tegen spierverzuring
Energie-repen (bv. Etixx in citroen, sinaasappel, framboos, chocolade of karamel)
Energie-gels (bv. Etixx in Nutritional of Guarana-Ginseng)
Kauwgom, helpt bij misselijkheid (bv. Xylitol kauwgom, tandvriendelijk)
Licht verteerbare maaltijd voor in het begin, bv. pasta met kip. Zeker geen vette dingen!
Eventueel medicatie tegen misselijkheid, darmkrampen, diarree, pijn

Als voorbereiding kan je volgende supplementen gebruiken

Magnesium tegen spierkrampen (bv. Magne-B-plus-D)
Zink tegen spierverzuring (bv. Pure Zink)
Etixx Delactic tegen spierverzuring (4 tot 6 weken op voorhand starten!)
Etixx Citrax tegen spierverzuring (op de moment zelf, nieuw product)
Dexsil forte drank tegen slijtage van de gewrichten (6 tot 8 weken op voorhand starten)
...

Tips voor wandelingen / meer info